Specijalni rezervat prirode Uvac nalazi se na teritorijama opština Nova Varoš i Sjenica i zauzima površinu od 7543 hektara. Najniža tačka rezervata je na 760, a najviša na 1322 metra nadmorske visine. Osim reke i njenih meandara rezervat obuhvata i tri veštačka akumulaciona jezera: Uvačko, Zlatarsko i Radoinjsko. Ova jezera nastala su kao posledica izgradnje brana neophodnih za funkcionisanje hidroelektrana Uvac i Kokin brod što je dovelo do potapanja doline Uvca i nastanka ovih jezera.

Nepristupačan kanjon reke bio je idealna prirodna brana koja je dovela do toga da su oko Uvca izgrađeni brojni manastiri od velikog značaja za identitet ljudi iz ovih krajeva. Najpoznati su manastir Uvac i manastir Dubrava. Nekada se ovde nalazio i čuveni manastir Janja, opevan u narodnoj epskoj pesmi „Miloš u Latinima“. Njega više nema, iako je reč o jednoj od najznačajnijih nemanjićkih građevina. Smatra se da se na njegovom mestu danas nalazi manastir Uvac.

Status „specijalnog prirodnog rezervata“ teritorija oko reke Uvac dobila je zahvaljujući jedinstvenim biljnim i životinjskim vrstama koje se ovde mogu sresti. Najznačajniji je Beloglavi sup, jedna od 140 vrsta ptica koje nastanjuju oblast rezervata i zaštitni znak uvačke doline.

Beloglavi sup je posebna vrsta orla lešinara koja je pre dvadesetak godina bila pred izumiranjem na teritoriji Srbije. Fond za zaštitu ptica „Beloglavi sup“ omogućio je stvaranje hranilišta na koja se iznosi uginula stoka i time omogućava opstanak i povećanje broja jedinki ove jedinstvene ptice kojih sada ima oko 300. Često se vidi kako krstare nebom u okolini Uvačkog jezera i meandara. Za ovo nije potrebna nikakva posebna sreća niti traganje – ukoliko provedete nekoliko sati u kanjonu Uvca, gotovo je neizbežno da vidite beloglavog supa

Osim Beloglavog supa, u klisuri reke Uvac može se sresti i suri orao, takođe retka i ugrožena grabljivica, kao i planinski puzgavac, buljina i vodomar. U pećinama se beleži veliki broj slepih miševa, a kuriozitet je i veliki broj vidri, vrste sisara koja se nalazi na Evropskoj crvenoj listi. Klisura je okružena šumama omorike i breze, a na bujnim livadama može se naći oko 50 vrsta lekovitih biljaka.

Kanjon reke Uvac se nalazi  u severnom delu Pešterske visoravni, između Sjenice i Nove Varoši, između planina Javor i Zlatar.

Ovaj kanjon je poznat  po svojim uklještenim meandrima, koje je reka usekla u krečnjačku stenu. Meandri Uvca postoje na tri mesta u kanjonu, a najatraktivniji se nalaze uzvodno od ušća reke Veljušnice, u oblasti po imenu Lopiža. Sa obe strane kanjona postoji nekoliko vidikovaca odakle se pruža neverovatan pogled. Okolina kanjona je uglavnom kamenita i obrasla niskom travom, sa povremenim pašnjacima i šumarcima. Na desnoj obali nalazi se nekoliko manjih sela raštrkanog tipa u neposrednoj blizini meandara, kao i brdo Molitva, jedan od najlepših  vidikovaca. Drugi vidikovac nalazi se u blizini Devojačke stene, visoke stenovite formacije o kojoj postoji legenda da se sa nje jedna devojka bacila zbog nesrećne ljubavi..

U kanjonu Uvac  pećine su posebna priča – ispod strmih krečnjačkih litica kanjona Uvca, nalazi se ulaz u jednu od najatraktivnijih pećina Srbije.

Ledena pećina, duga oko 2500 m, dugo je bila poznata, ali niko nije pretpostavljao da sa Ušačkom pećinom koja se prostire paralelno na rastojanju od oko 100 m, čini jedinstven pećinski sistem, koji je sa dužinom od 6185 m najduži u Srbiji. Pećina ima sve elemente podzemnog dvorca: dvorane, pećinske ukrase, visoke stubove, okamenjene draperije. Ušački pećinski sistem obuhvata preko 6 kilometara pećina, od čega je manji deo dostupan za klasične turističke obilaske. Ušačka pećina ima dva ulaza a Ledena jedan. Pećinski prolazi su skoro paralelni jedan drugom, a međusobno su i povezani u određenim tačkama. Pećina nije uređena za turističke posete, pa je njen obilazak moguć samo sa vodičima rezervata „Uvac“ uz baterijske lampe i predstavlja nezaboravan doživljaj. S obzirom da se do nje može doći isključivo čamcem, poseta predstavlja pravu avanturu. Do ulaza, praktično od čamca jedinim prevoznim sredstvom kojim se i može prići pećini, vode strme metalne stepenice. Za ulazak je neophodno prisustvo čuvarske službe ili rendžera prirodnog rezervata koji jedini imaju ključ za otvaranje vrata čudesnog okamenjenog pećinskog sveta. U pećini nema stalnog veštačkog osvetljenja, pa su sve vreme potrebne  baterijske lampame za osvetljavanje  puta i posmatranje impresivnih  pećinskih ukrasa – stalaktita i stalagmita, stubova, iglica i čitave pećinske zavese ili okamenjene draperije. Unutra je uređena i kamenjem oivičena turistička staza sa nekoliko mostića preko vodenih prepreka ukupne dužine oko 600m i koja se završava u velikoj pećinskoj dvorani. Povratak je istim putem pa se sva lepota podzemnog sveta može sageldati i iz druge vizure.

Manastir Dubnica pripada Eparhiji mileševskoj Srpske pravoslavne crkve. Manastir Dubnica se nalazi u selu Božetići na obroncima planine Javor, samo nekoliko kilometara od sjenickog jezera.Dubnicu dovode u vezu sa prastarim zadužbinama Nemanjića. Taj su manastir, kažu, kasnije obnavljali Raškovići, jer su i oni od loze Nemanjića. Arsenije Čarnojević je, tumače pripovedači i hroničari, poslednju zimu pred Veliku Seobu proveo u Dubnici bezbedan i siguran do proleća 1690. godine, kada je sa narodom i sveštenstvom prešao Savu i Dunav. Sa njima se selio i veliki broj žitelja Starog Vlaha i Polimlja, na čelu sa kneževima Raškovićima. Turci su zato manastir spalili do temelja. Manastir Dubnica je u tami vekova bio neugasivo kandilo između Javora i Uvca, tapija nemanjićke zemlje. Narod se u turskom ropstvu okupljao u potaji oko manastira, krišom krštavao i venčavao. Gorele su sveće za žive i mrtve, prizivan Bog da vrati žive sa ratišta, da izagna osvajača, da podari novorođenče, da oprosti grehe.

Etno Selo Štitkovo je smešteno u uskoj dolini štitastog oblika, koju stvara reka Tisovica i njen izvor Vrelo koje je sa tri strane okruženo brdima. U centru sela je crkva Svete Trojice, iz 1867. godine. S leve strane crkve, nalazi se škola sagrađena 1887. godine. Selo je interesantno i po tome što su u njemu stolovali čuveni knezovi Raškovići. Sve sačuvane kuće , po čemu je Štitkovo najpoznatije, tipično su starovlaške i potiču s kraja 19. veka, o čemu svedoči i upisana godina gradnje na kućama. Najstarija kuća je u centru sela i građena je 1882. god. Zavod za zaštitu spomenika kulture iz Kraljeva je ovu jedinstvenu etno oazu stavio pod zaštitu.